Een hondje kopen, een labrador
Hoe een labrador het leven van Klo van Wijk een compleet andere wending gaf.
Wij konden geen kinderen krijgen. Toen wij het hele medisch circuit doorlopen hadden was de uitslag: jammer, maar helaas. Mijn vrouw en ik hebben er veel verdriet van gehad, maar uiteindelijk hebben we het een plaats kunnen geven en konden we weer verder met ons leven.
Enige tijd later, ik denk ter compensatie, wilde mijn vrouw graag een hond hebben. Ik zag dat helemaal niet zitten. Ik wilde niet gebonden zijn en helemaal niet aan een hond.
Maar, je weet wel hoe dat het gaat zo’n geval … de hond is er toch gekomen.
Labrador
Een labrador moest het worden. Labradors zijn, volgens internet, rustige honden en leuk voor kinderen (die we helemaal niet konden krijgen). Ik moet erkennen dat als je zo’n puppy in huis haalt, dan is het laatste restje verzet volledig gebroken. Een kleine pup is lief en schattig, het was voor ons het kind dat we nooit gekregen hebben.
Het opvoeden en zindelijk maken ging mij goed af en het uitlaten, wat me vroeger helemaal niets leek, was totaal geen probleem. Ik liet hem zelfs in de stromende regen uit, het scheelde me helemaal niets.
Kleine labradors worden groot
Kleine labradors worden groot en kleine labrador reutjes dus ook.
Hoe ik aan die wijsheid kwam? Nou, opeens zag ik hem rondlopen met een stijve. Op dat moment was ik me echter niet bewust dat dit het markeerpunt was dat mijn leven zou veranderen. Ik weet nog wel dat ik me afvroeg waar hij aan zat te denken. Nou, daar kwam ik snel achter.
Gewoon hoppa
Ik liet de hond altijd uit bij een poepveldje langs een brede wetering. Opeens springt hij in het water; ik wist niet beter dan dat hij een hekel aan water had. Wat bleek: aan de andere kant liep onze nieuwe overbuurvrouw met haar hondje. Op het eerste gezicht een leuk mens maar we hadden nog geen kennis gemaakt. Wat dacht je wat: blijkt haar hondje loops te zijn. Hij sprong er zo bovenop. Niks geen voorspel, gewoon hoppa. Het is niet zo dat ik mijn hond zijn pleziertje misgun, maar toen wel, hij luisterde nergens meer naar. De buurvrouw was helemaal ontdaan. Roepen van ‘help dan toch’ en ‘kom die hond halen’ en meer van dat soort kreten. Maar ja, het water was veel te breed en een nat pak, dat kwam niet in mij op.
Alsof er niets gebeurd was
De overbuurvrouw begon steeds harder te roepen en me overal voor uit te maken. Hij kwam maar niet los, God wat duurde het lang. Toen hij uiteindelijk na 88 en een halve minuut klaar kwam zwom hij terug om weer netjes naast me lopen. Alsof er niets gebeurd was. Ik wist me tegenover mijn buurvrouw helemaal geen houding te geven. Ik heb wat verontschuldigingen gemompeld maar dat maakte totaal geen indruk op haar. Het leek wel of ik haar genomen had in plaats van mijn hond haar hond. Lang nadat ik uit zicht was verdwenen, hoorde ik haar nog schelden.
De hond, die had vanaf nu de smaak te pakken. Iedere keer als ik hem bij een poepveldje losliet, probeerde hij alles wat maar los en vast zat te neuken. Helemaal gênant was dat hij, bij gebrek aan een loopse teef, bij willekeurige mensen tegen het been ging rijden. Ik schaamde me dood. Dit gedrag was niet te tolereren en dat moest en zou ik hem afleren.
Gehoorzaamheidstraining
Hij moest naar een gehoorzaamheidstraining. Eenmaal op de cursus ging het wonderbaarlijk goed, hij luisterde goed en ik kon hem van alles leren. Aan het eind van de training was ik hem helemaal de baas. Vanaf dat moment gold: Zonder commando van mij werd er niet meer geneukt!
De pooier van mijn eigen labrador
Mijn hond en ik bleken een gouden combinatie. Op advies zijn we met wedstrijden gaan meedoen, vanaf dag één wonnen we alles. Opeens stond ik met mijn hond midden in de belangstelling. Het ging zelfs zover dat ik door een collega-hondenbezitter werd gevraagd, of ik bereid zou zijn dat mijn hond zijn hond zou dekken.
Ik had geen bezwaar, had de hond ook wat. En zo gebeurde het; het ging net als altijd: de hond deed zijn ding en vond het helemaal geweldig en toen het achter de rug was gaf die vent me zomaar honderd euro, hij hoefde niet eens een bonnetje. En zo gebeurde het steeds vaker. In het begin voelde ik me de pooier van mijn eigen hond.
Als mensen hun hondje wilde laten dekken dan sprak ik altijd op een wedstrijd af. Meestal had hij er een paar gedekt, voordat de wedstrijd begon. Daar werd hij rustig van en dan kon hij al zijn aandacht geven aan de wedstrijdonderdelen. Soms denk ik wel eens dat wij de prijzen wonnen vanwege dat geneuk van hem.
Mijn baan opgezegd
Omdat de labrador een ras is waaronder veelvuldig de heupziekte HD voorkomt, heb ik hem laten testen. Toen uit DNA-analyse bleek dat hij vrij was van erfelijke afwijkingen, was het hek helemaal van de dam. Ik werd door alle grote jongens uit de hondenwereld gevraagd om met hem langs te komen. We gingen samen de hele wereld over, een spoor van nageslacht achterlatend. Mijn baan bij de bank: die had ik allang opgezegd!
Kunstmatige Inseminatie
Dankzij de hond hadden wij het nog nooit zo goed gehad. Mijn grootste angst was dat mijn hond dood zou gaan en dat ik de rest van mijn leven weer voor een fooi bij de bank zou moeten gaan werken, dat zag ik niet zitten.
Kunstmatige Inseminatie! Dat moest het worden. Gewoon de hond helemaal leegtrekken zodat ik genoeg sperma zou hebben om het financieel tot mijn dood vol te houden. Ik heb een complete installatie met handleiding van de marktleider uit de VS over laten komen.
De aanschaf was één maar de grote vraag was: ‘Hoe krijg je het kwakkie van je hond’? Dat stond niet in de handleiding. Ik heb van alles geprobeerd, van handmatig melken tot melkmachine toe maar dat werkte niet. Het is eigenlijk heel raar, want hoewel honden best wel perverse beesten zijn, wilde hij niet dat je aan zijn ding kwam. Dan beet hij.
De sleutel voor de oplossing was de reuk
De sleutel voor de oplossing was de reuk. Bij hem werd het startschot voor iedere wip gegeven door de geur van een loopse teef. Door de lichaamssappen van loopse teefjes in een potje te doen had ik een gereedschap waarmee ik de hond op commando kon laten neuken. Dat was machtig spul.
Dit heb ik gekoppeld aan zijn vroegere gedrag dat hij wel eens wildvreemde mensen tegen het been begon te rijden. Gewoon op je eigen been smeren, de hond erbij laten, en als het achter de rug was, kon je de oogst van je been afhalen. Rietje erbij en je had je winkelvoorraad weer op peil.
Omdat het voor een neutrale toeschouwer een stom gezicht was om een labrador op mijn been zien klaar te zien komen, heb ik hiervoor later het been van een oude paspop gebruikt. Eerst gebruikte ik de hele paspop, later bleek dat het been ook goed was. Hij deed het alleen op het linkerbeen, van het rechter been moest hij niets hebben. Je wilt niet weten hoeveel paspoppen hij versleten heeft.
DNA
Dat van de KI was een goed besluit geweest hoewel hij, zoals de meeste rashonden, niet erg oud is geworden maar toch krijgt hij tot de dag van vandaag nog steeds nestjes van een stuk of acht. Als het doel op aarde het verspreiden van je DNA is, dan heeft hij het beter gedaan dan ik. Nu maar hopen dat we geen grote stroomstoring krijgen.