Verbonden met het ziekenhuis
Nadat Dr. Arie als gynaecoloog met pensioen is gegaan, is hij toegetreden tot de raad van bestuur van het ziekenhuis, zijn voormalige werkgever. Hij had niet met pensioen hoeven te gaan, maar de nooit aflatende stroom veranderingen op zijn vakgebied hadden al zijn plezier in zijn werk ontnomen. Het was lang geleden dat hij zijn vak als een roeping zag. Om het maar populair te zeggen: hij was er helemaal klaar mee.
Nu zit hij aan de andere kant van de tafel en hoopt door zijn bijdrage de scherpe kantjes van het beleid er af te kunnen slijpen. Hij voelt zich nog steeds betrokken bij zijn oude werkomgeving en gaat er bij tijd en gelegenheid graag nog even op de kraamafdeling kijken. Het leuke van dat soort bezoeken is dat hij heel veel ‘inside’ informatie krijgt. Toen hij zelf scepter zwaaide op de afdeling was dat niet zo. Hij wist ook wel dat je als medewerker niet alles aan je baas gaat vertellen, maar dat ze dat deze regel ook voor hem gold; daar had hij niet op gerekend. Maar nu was situatie anders en komen ze wel bij hem uithuilen.
Kolven: instructie in het ziekenhuis
De frustratie op de afdeling betrof niet de bevalling, maar alle werkzaamheden er om heen. Vooral het verplicht instrueren van jonge moeders werd gezien als een pijnpunt. Zij moesten de kraamvrouwen ondersteunen met het op gang brengen van de borstvoeding, zorgen dat het kindje de weg naar de tepel weet te vinden en uitleg geven hoe je moet kolven. Als het heel druk is met bevallingen dan is dit een zware last waar het verplegend personeel niet op zit te wachten.
Voor de bevalling is kennis en kunde vereist, maar zoiets als borstkolven is bepaald geen rakettechnologie. Dat wil niet zeggen dat het onbelangrijk is, want medisch gezien heeft moedermelk verreweg de voorkeur boven melkpoeder. Dit bracht Dr. Arie op het idee om alle medische handelingen door het eigen – hoog opgeleid – personeel te laten verrichten en voor de ondersteuning rondom borstvoeding en kolven mensen in te huren. Dit uiteraard onder supervisie van het ziekenhuis.
Uitzendbureau
Dr Arie legde zijn idee voor aan een vriend van hem die de eigenaar van uitzendbureau was. In de eerste instantie zei zijn vriend niet geïnteresseerd te zijn, want hij was gespecialiseerd in Poolse bouwvakkers. Hoewel hij ze graag zou leveren, kon hij zich goed voorstellen dat een kersverse moeder niet op een Poolse bouwvakker zit te wachten die zich met haar borsten zou gaan bemoeien. Maar goed, zijn vriend liet weten had hij zijn best zou doen en nog wel van zich zou laten horen.
Binnen een half uur belde hij terug. Hij had iemand gevonden die uitermate geschikt was. Om een lang verhaal kort te maken, wat deed die viezerd … hij ging zelf! Hij verhuurde zichzelf als uitzendkracht van zijn eigen uitzendbureau.
Het mooiste baantje in de hele gezondheidszorg
Toen Dr. Arie dit hoorde had hij er een slecht gevoel over. Maar, na navraag op de afdeling, bleek dat hij het hartstikke netjes en leuk deed. Iedereen was erg tevreden. De man zelf was helemaal laaiend enthousiast over zijn werk. Hij zou het zelfs voor niets willen doen, had hij gezegd. Daar kon Dr. Arie wel inkomen. Hij was immers niet voor niets gynaecoloog geworden. Voor de liefhebber is dit het mooiste baantje in de hele gezondheidszorg. De vrouwen zijn daar op hun mooist. Daar zie je geen lege theezakjes.
Maar waarom zou je iemand voor zo’n mooi baantje moeten betalen, terwijl in het zelfde ziekenhuis diverse vrijwilligers gratis en voor niets allemaal rot klusjes opknappen? Dat vond Dr. Arie niet kloppen. Ook dit moest een vrijwilligers activiteit worden. Jammer voor zijn vriend, maar het was niet anders.
Toen personeelszaken de vacature had geplaatst werden ze bedolven onder de reacties. Er boden zich zelfs vrijwilligers aan die er voor wilden betalen! Daar hoefde het management niet lang over na te denken. Dat zou voor het ziekenhuis betekenen: niet één keer, maar twee keer geld verdienen!
Een arbeidspool van betalende vrijwilligers
Met zeven sollicitanten, die het meeste geld voor de job wilden neerleggen, werd een arbeidspool opgezet. Als snel bleek dat de vrouwen duidelijke voorkeuren hadden. Op Facebook werden de verrichtingen en kwaliteiten van de poolmedewerkers breed uitgemeten. Ik kan u verzekeren; het ging niet alleen over kolven! Maar als we de reacties van Facebook samenvatten dan kunnen we concluderen dat koude handen een doodzonde waren en dat het uiterlijk wel heel erg belangrijk was.
We hebben besloten om van deze kennis gebruik te maken. We hebben een, Tinder-achtige, App laten maken waarmee de kraamvrouwen hun voorkeur duidelijk konden maken. De App houdt met een teller de stand bij zodat wij de populariteit kunnen meten. Aan de hand hiervan hebben wij per medewerker een toeslag toegekend. Zo moet je voor onze meest gevraagde vrijwilliger, een grote neger, een toeslag van 223,63 euro aan ons betalen. Voor kwaliteit moet je betalen.
De les van Facebook
Het verdienmodel was op deze wijze aardig opgewaardeerd. Het ziekenhuis krijgt nu drie keer geld. Samengevat:
1 Van de verzekeraar voor de medische handelingen
2 Van de vrijwilliger die betaalt het werk te mogen uitvoeren
3 Van de kraamvrouw vanwege de keuzevrijheid wie ze bij haar borsten toelaat
Maar waarom zou je een kraamvrouw moeten zijn om een leuke man aan je borsten te hebben, dacht Dr. Arie? Die dienstverlening moet gewoon voor iedere vrouw beschikbaar zijn. Melk of geen melk. Aandacht, daar ging het om! Dat was de les van Facebook.
Dus wat deed Dr. Arie? Hij richtte een uitzendbureau op en vervolgens verhuurde hij zichzelf als uitzendkracht van zijn eigen uitzendbureau! Van koude handen had hij nog nooit last gehad.